Er was eens….met een goed einde

Na ruim 10 jaar alleenstaand vrijgezel moeder te zijn geweest, overkwam het me dan eindelijk. Ik kwam de man van mijn dromen tegen. Joehoee

Tralalala.. En we leefde nog lang en gelukkig..maar helaas pakte dat wel even anders uit zeg.

Na 1 maand bedwelmende tiener kriebels deelde hij me mede dat zijn project om als expat naar Maleisië te gaan in de goedkeuringsfase zat. Op dat moment zat ik daar nog niet zo mee, ik wilde nou gewoon genieten van onze verliefdheid en de tijd dat hij nog in Frankrijk was (waar ik destijds woonde).  De rest zien we dan wel.

De maanden daarop waren fantastisch, hij nam me mee naar Brazilië (waar hij 2 jaar gewoond heeft), een weekend skiën, we waren stralend, geweldig en overweldigend. Hij bracht me in evenwicht. We konden uren gezellig kletsen, lachen, vrijen, muziek luisteren. Alles maar dan ook alles klopte gewoon.

Dit is het, hem dan.

Heb ik daar nou 40 jaar over gedaan? Om eindelijk rust te vinden in de armen van een man…die vertrekt. Ja, want hij vertrok.

En aangezien we toen pas 7 maanden samen waren en ik een zoon heb in puber leeftijd, vond hij de verantwoordelijkheid om een puber zomaar uit zijn leventje te verhuizen te groot. Begrijpelijk. Hij ging dus alleen.

Ik voelde ik me slap, nutteloos. Boos. Hadden onze 7 maanden dan niets voor hem betekend? Heb ik gewoon gediend om de tijd voor zijn vertrek op te vullen? Ik werd gek van onbegrip en verdriet. Avonden huilde ik mezelf in slaap. Ik was er ziek van, echt ziek van, nooit dan ook nooit heb ik me zo belabberd gevoeld om een vent.

Uit volle borst jankte ik met deze hit mee (sorry nog Ed):

We bleven contact houden maar,  wat is dat moeilijk zo’n lange afstandsrelatie! Waarschijnlijk ook omdat ik zo’n relatie helemaal niet wilde, en geen van beide wilde er een onomkeerbare punt achter zetten.

Daarbij opgeteld kwam het tijdsverschil, hij had nog geen internet verbinding in zijn tijdelijke optrek, had zijn drukke nieuwe baan daar en ik de “sleur” van mijn leven in Frankrijk.

Na 3 maanden van ups en downs hebben we toch besloten dat we mekaar moesten zien. Joepie, hij was tot bezinnen gekomen!

De twee en een halve week vakantie in Maleisië en Bali waren alsof die 3 maanden afstand gewoon niet bestaan hadden. Pure bonheur! We gingen gewoon verder waar we gebleven waren.

Ik zat heerlijk op m’n roze wolkje.Waar ik ook weer keihard vanaf ketterde toen we op het vliegveld in Kuala Lumpur afscheid stonden te nemen.

Boing. Zou ik hem ooit nog terugzien? Gingen hier onze wegen scheiden? Was dit de laatste kruipstuiping van onze relatie geweest?

De reis heb ik jankend met een aantal gore flesjes witte wijn doorgebracht en erg lieve KLM stewardessen. Thanks nog ladies!

Op Schiphol had ik 4 uur tussenstop en wie stond daar?

Mijn beste vriendinnetje, mijn partner in crime, mijn redster in nood die zich om 5 uur uit d’r bedje uit had laten vallen (geloof me voor haar is dat normaal gesproken is dat de tijd dat ze net erin ligt), maar ze was er, voor mij!  (love you schattie) Samen hebben we de lekkerste frikandel van m’n leven (en die ik ooit om 6 uur ’s morgens gegeten heb) uit de muur getrokken, uren gekletst en voor heel even vergat ik mijn ellende.

Terug in mijn leventje in Frankrijk, begon heel het gejank weer van voor af aan.

Totdat ik er zelf genoeg van kreeg. Het was basta met dat zelfmedelijden. Dit kon zo niet langer doorgaan. Stop halt. Life goes on! Ik heb een zoon, een baan, heerlijke vrienden en ik bakte er niks van zo met m’n gechagerijn.

Ik stuurde hem een laatste bericht dat ik mijn leven weer ging oppakken en een streep onder onze mooie tijd samen zette. Au revoir ik wens je het beste en ik hou nog steeds van je. Punt.

Maargy is (bijna) back liedje!

 

Ik wiste alle berichtjes en zijn telefoonnummer en gooide hem van mijn Facebook af (zoadat ik niet de hele tijd ging zitten checken wanneer hij online was…yup, we zijn allemaal hetzelfde haha) ik deed mijn best om het gezellig te maken. De lente kwam eraan en daarmee de gezellige tijd aan de Franse west kust, waar ik destijds woonde dus ik moest nog maar even volhouden.

Anderhalve maand later, op een mooie zondag kreeg ik ineens een berichtje uit Kuala Lumpur.

‘ – J’èspère que tu vas bien? Je pense beaucoup a toi’ 

* – ‘Ik hoop dat alles goed met je gaat. Ik denk veel aan je’

Het zweet prikte uit mijn poriën, mijn hart sloeg 3x over en ik raakte in paniek. huh? Gaat hij nou mijn breekbaar opgebouwd, zogenaamd nieuwe leven weer overhoop halen?

Maar het kon mij het schelen, hij mocht bij mij alles overhoop halen! Ik wilde even stoer doen en wat tijd laten voordat ik zou antwoorden maar deuh…ik greep meteen naar mijn telefoon om al hijgend mijn antwoord in te tikken ..(op dit gebied heb ik echt de wilskracht van een slak. Ik kon wel schreeuwen van geluk.. hij dacht aan mij! )

Nadat ik weer een beetje tot bezinnen was gekomen (en mijn complete comité van vriendinnen geraadpleegd had natuurlijk) liet ik daarna verder niets horen. Laat em maar lekker denken dat ik het oh zo druk en gezellig heb…

Langzamerhand kreeg ik steeds vaker berichtjes en was hij geïnteresseerd in wat ik deed enzo. Leuk, maar waar ging dit heen?

Had hij het licht gezien en was hij van gedachte veranderd? Ik riep mezelf tot de orde en hield afstand, te bang om terug te vallen in mijn grot van ellende.

Dit moet hij gemerkt hebben. Hij belde me! Ik weet niet eens meer hoe ik het voor mekaar gekregen heb, maar ik ik nam op…

Hij vroeg: ‘Ça va?’     
Oui, ça va très bien merci. et toi?
‘Ça va pas trop. Tu me manque..

– ‘Alles goed met je?’
‘Ja hoor. Heel goed. En met jou?”
– Niet zo heel goed. Ik mis je ..

…(innerlijke toeters en bellen whaaa ) WAAATTT?

– ‘Maargy, c’est toi, je n’arrive pas a te oublier. Tu me manque. Je t’aime vraiment.’ 

* Maargy, Jij bent het. Ik kan je niet vergeten. Ik mis je en ik hou echt van je.

WTF?

Ik kon met geen mogelijkheid geloven dat wat ik hoorde realiteit was. Wakker worden..Nee ik was wakker, ik stelde hem 1000 vragen, de vragen die mij de afgelopen maanden wakker hadden gehouden. Hij gooide alles eruit, het waarom, hoe, wanneer, waarover, alles!

Hij had dezelfde gevoelens en gemis als ik, al die tijd maar hij wist het nu zeker. Eindelijk (want ik wist het natuurlijk allang!)

De liefde heeft gewonnen. En zo ben ik dus met tiener Luuk, in Kuala Lumpur bezeild!

Love breaks the rules. Love breaks the distance.

 

Heb jij een bijzonder liefdes verhaal? Share the love!

img_6200

Meer lezen over hoe het nu gaat? 

11 thoughts on “Er was eens….met een goed einde

    1. Hoi Jess, wij zijn nog steeds gelukkig getrouwd! Dus..ja dit is ‘m ..nog steeds ! Haha het was ongelofelijk moeilijk maar daar weet je waarschijnlijk alles van..hoe lang zit je al in je lange afstandsrelatie?

Klets je mee?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.